A Capitulis XXI ad XXX

Tirukkural in Latin

இலத்தின மொழியில் திருக்குறள்

Translated into Latin by Fr. C.J. Beschi in 1730.

Chapter 21. Peccati metus.
201	Qui peccata patrarunt peccatum non timent, qui vero probi sunt valde timent peccati fascinum.
202	Cum ignis quandoque bonum, peccatum vero semper malum afferat, plusquam ignem peccatum time.
203	Inter omnes scientias eam praestantissimam dicent, quae etiam cum occasio se affert faciendi hostibus quidquam quod peccaminosum sit, scit ab eo abstinere.
204	Neque per oblivionem aliorem damnum excogite; si enim excogitaveris, excogitantis ruinam Deus excogitabit.
205	Etiam nullum aliud tuae ruinae remedium adsit, peccare noli; si peccaveris, nec novas divitas assequeris, et caetera, quae ante possidebas, amittes.
206	Qui non vult a malis perimi, nolit ipse caeteris malum facere.
207	A quovis potenti hoste evadere poteris; qui est peccatum perpetuô te insequendo, tandem te perimet.
208	Peccatoris ruiaa ab eo inseparabilis est, non secus ac umbra à corpore.
209	Si teipsum amas, nil quod malum sit, quantumvis minimum, facere audeas.
210	Si dixeris, quod quis a rectâ viâ aberrendo malum facere non audet, scito quod ille difficulter ruinam patietur.

Chapter 22. Bienfaisance éclairée.
211	Sicuti pluvia suo tempore non desinit pluere, licet nullum a terrâ retributionem ferat, ita non debet munificentia omitti, etiamsi nulla sit retributio.
212	Omnia quae quis suâ industriâ cumulat, ad quid ei dantur, nisi ut munificus sit cum iis, cum quibus mos id postulat?
213	Neque in coelo, neque in hac terrâ, facile erit adipisci bonum quod majus sit munificentiâ in eos, in quos par est eam exercere.
214	Qui in munificentiâ morem servat vivus dicendus est; caeteri, licet vivant, inter mortuos sunt recensendi.
215	Divitiae illius, qui erga eos, quos mundi mos postulat, munificentiam exercet, simile sunt lacui aquâ pleno juxta oppidum.
216	Divitiae, si possideantur ab eo, qui munificentiam exercere gestit, perinde se habet, ac oi arbor fructifera in medio oppidi fructibus referta sit.
217	Divtiae illius, qui habet praestans illud decus mumficentiam exercere gestit, similes erunt arbori medicinali, quae sit omnibus obvia.
218	Qui scientlam habent gnaram obligationis, quam quisque habet morem servandi, etiam cum divitiis carent, munificentiam totaliter non deserunt, sed pro viribus illam exercent.
219	Munificum virum pauperem evadere non adeo ilium vexat, uti displicentia, quam habet quod nequeat exercere munificentiam ut aequum est.
220	Si ex munificentiâ inopiam gigni dixeris, ego dicam talen mopiam adeo pretiosam esse, ut quovis pretio emi debeat, etiamsi te ipsum vendere opus sit.

Chapter 23. Eleemosinae largitio.
221	Iis qui omnio pauperes sunt, aliquid largiri virtuosa largitio erit, nam caeerae omnes largitiones conditionem habent retributionis; quia vel factae in retributionem, vel ob spem retributionis.
222	Quamvis tibi suadeant optimam ad coelum viam esse divitias cumulare, semper malum puta;  quamvis tibi suadeant sua erogantibus aditum in coelo non esse, tu semper id optumum puta.
223	Pauperi stipem petenti, non profitendo abjectum illum verbum, "nil habeo," statim stipem erogare, vivorum nobilium conditio est.
224	Malum est a mendico rogari quousque ejus vultum laetum aspexeris.
225	Decus est poenitentium famem tolerare, sed hoc inferius est decore eorum, qui caeterorum fami consulunt. Charitas perfectior est poenitentia.
226	Qui pauperum fami consulit, aliquid erogando, hoc non amittit; sed in manu pauperis deponit, deinceps sibi profuturum.
227	Difficile est ut pessimus morbus famis aggrediatur eum qui didicit suum cibum cum caeteris partiri.
228	Immisericors ille, qui suas divitias caeteris non elargitas in morte amittere, quam caeteris distribuere mavult, nonne ignorare videtur quale gaudium afferat caeteros suis largitionibus laetificare?
229	Plusquam ipsum mendicandi officium indecorum sane est sua, usque ad fastidium, sine socio (i.e. exclusis pauperibus) comedere?
230	Morte pejus nullum est malum; sed ubi largitio non jungitur, bonum erit mori (quia cessat terrae illud inutile pondus).

Chapter 24. Laus, i.e. laudabiliter vivere.
231	Its, vive ut munifici laudem assequaris, nam nihil est hominii quod in hac vitâ magis profectum sit.
232	Quidquid homines dixerint, vera laus in eum cadet qui paupuribus necessaria largitur; Quotquot poetae intexunt laudes omnes in eum cadent, qui pauperibus aliquid largitur.
233	Unam si excipias laudem, nil aliud est in mundo quod immortale sit.
234	Si intra terrae fines immortalem assequaris laudem, mundus deorum suos cives non curabit; i.e. suorum civium oblitus in te oculos convertet.
235	Damnum emolumento esse, et mortem vitam esse, non facile invenies, nisi apud magica prodigia monstrantes.
236	Si nascaris, cum dotibus laudabilibus nascere, qui has non habent, melius est si non nascantur, quam si nascantur.
237	Dedecus est homini non assequi id per quod non toti morimur, sed pars nostri in terris remanet, nempe laudem.
238	Terra quae sustinet homines laude caruntes suam foecunditatem in strnlitatem vertet.
239	Qui sino notâ vivunt, ii sunt vivi, qui sine laude vivunt, ii sunt mortui.
240	Qui absque laude vivit, si a caeteris despiciatur, cur de illis queritur, do se queri debet.

Chapter 25. Virtutes relligiosorum.
241	Inter omnes felicitates, illa est praestans felicitas qua derivatur ex amore proximi; nam quae derivatur ex divitiis vilibus etiam vilibus hominibus communis est.
242	Mature omnia considerando proximi amorem assequi cura; nam si consideres omnes diversas sectas, quae inter homines vigent, videbis hunc ab omnibus tanquum socium admitti.
243	Qui in suo pectore proximi amorem fovent, non intrabunt in mundum afflictionis, ubi tenebrae reguant.
244	(Text not available)
245	Quod iis, qui erga proximum amorem servant, nullum malum obveniat, testis est vasta haec terra, in quâ venti spirant (quae nescit exemplum in contrarium).
246	Sapients dicent, illos qui amorem proximum  a se aliendo, contraria faciendo procedunt, oblitos esse malorum, in quae incidunt, qui a virtute deficiunt.
247	Eodem modo quo divitis carentes frui nequeunt hujus mundi gaudiis, amorem proximum carentes frui nequeunt alterius mundi gloriâ.
248	Qui divitias amiserunt poterunt aliquando florescere uti prius qui vero amorem proximi dimisit, difficile est ut iterum vere virtuosus sit.
249	Virtutes omnes, quas exercet, qui amore proximi caret, si bene consideres, perinde se habent ac Dei notitia in mente capto.
250	Dum in proximum qui te debilior est, absquo pietate inveheris, memento, qualis tit sis, quum coram caeteris te potentioribus adstas.

Chapter 26. Abstinentia a carnibus.
251	Qui ut sua caro pinguoscat, alienas carnes comedit quinam eum viveutibus lenitatem et clementiam exercere dicetur?
252	Sicuti qui suas divitias custodire nescit, illarum possessiouem non habet (quia illas amittet); ita qui carnes comedit, lenitatis possessionem non habet.
253	In quonam differt animus illius, qui ob solum gustum carnes viventium comedit, ab animo illius qui ob solum gustum arma capit ad viventium necem?  (Nil inter se differunt, cum uterque ad illorum necem dirigatur.)
254	Si quaeras quid sit lenitas, quid ejus contrarium, scito esse haec duo, nempe viventia non mactare, et ea mactare; quapropter virtuosa esse nequit illorum carnium comestio.
255	Ab abstinentia a carnibus viventium vita servatur, quapropter eos qui viventium carnes comedunt, infernus iterum non evomet (i.e diu in inferno cruciabuntur).
256	Si dicas non mactari in mundo viventia ad finem comestionis, jam nullus erit, qui carnes ob pretium det.
257	Illi quibus cadavera nauseam causant, qui poterunt sine stomacho carnibus vesci, si considerent eas ex alterius viventis cadavere refectas esse?
258	Qui scientiam habent ab omni deceptione immunem non vescentur carnibus, quae non sunt nisi cadavera.
259	Melius est non comedere carnes damnificando alicujus viventis vitam, quam mille victimas immolare butyrum fundendo super illas.
260	Eum qui viventes non mactat, et Carnes respuit, viventia omnia junctis manibus venerabuntur.

Chapter 27. Poenitentia.
261	Ex vitae austeritate provenientia incommoda patienter ferre ac ne caeteris molestiam aut dolorem afferat, sui depressionem et mortificationem aequo aniino tolerare, duo sunt, quae poenitentiae formant constituunt
262	Iis qui supradictam poenitentiam possident, praeter meritum, quod illis obvenit, poenitentiae quoqae virtus oritur ; qui vero supradictam poenitentiam non habent infructuosè in poenitentiae virtute acquirendâ laborant.
263	Sub praetextu subreniendi Religiosis nonne caeteri obliti videntur poenitentiae, quam agere debent?
264	Virtutis hostium destructio, et virtutis fautorum cumulatio, si bene consideres, per poenitentiam obtinentur.
265	Cum per illum obtinere possis omnia, quae in futuro seculo cupis bona, poenitentiam in hoc mundo exercere debes.
266	Qui poenitentiam agunt sibi emolumentum parant; caeteri qui, concupiscentiae laqueis irretiti, eam non agunt, damnum sibi parant.
267	Sicuti aurnm in igne lucidum evadit, ita corporis afflictatio poenitentium animum nitidum reddit.
268	Eum qui perfectam sui animi possessionem obtinui, caeteri mortales, qui tale decus non habent, venerabuntur.
269	Qui poenitentiae decus obtinuerunt, et ipsius " Yamnis " qui deus est mortis, poterunt manus effugere (hoc est, immortales evadere).
270	Causa cur plurimi verâ virtute careant, eat quia poenitentiam agunt pauci, plurimi eum non agunt.

Chapter 28. Feinte moralité.
271	Eum, qui animo fraudulento virtutem quá caret exterius fingit, quinque elementa, quae ejus corpori mixta sunt, interius deridebunt.
272	Talem virtutis speciem fingas, quae coelum ipsum aequet; quid tibi proderit, si tuae cum conscientiae testimonio pravus fuetis?
273	Virtutis larva, quam in exteriori habitu prae se fert qui virtute vacuus suis concupiscentiis habenas laxat, est sicuti larva bovis, qui tigridi pelle coopertus segetes depascitur.
274	Poenitentiam fingendo poenitentiam dissona facere, perinde est ac venatoris officium, qui post arbustum se celando, aves decipit.
275	Ficta virtus eorum qui se dicunt affectibus orbos, ut magnifiunt, multa ac talia damna affert, ut dicere cogantur, eheu! quid feci.
276	Nemo est in mundo inclementior (vel saevior) iis, qui interius affectibus non renuntiando, sed exterius quasi affectibus orbos se praebendo vivunt, decipiendo eos, a quibus vitae subsidia extorquent.
277	Aliqui sunt in mundo, quid quoad exteriorem habitum spectati similes videntur semini குன்றிமணி dicto; in interiore verò statu, nigriores sunt apice ejusdem seminis?
278	Muiti homines interiorem animi nequitiam lavacris aliisque actionibus exterioribus virtutem redolentibus celando procedunt.
279	Sagitta quamvis recta sit crudelis est; cithara licet tortuosa dulcis est (idque ob affectus quos causant); eodem prorsus modo homines non sun aestimandi ex aspectu, sed ex operum qualitate.
280	Nec capitis rasio nec longa caesaries opus tibi erit, si abstinueris ab iis, quae sapientes reprobant.

Chapter 29. Nullum defrandare.
281	Qui dicitur coelestem gloriam sine contemptu assequi desiderans, cavere debet, ne caeteros in aliquo, quantum cunque illud sit, defraudet.
282	Cum ipsa peccandi intentio peccatum sit, noli unquam dicere, seu cogitare dicendo, aliena bona per fraudem rapiam.
283	Frande partum emolumentum, quasi limites transgrediendo ruinam afferet.
284	Aliquem defraudandi cupiditas, quamvis dum nascitur parva quaedam culpa videatur, cum tamen fructificat, immortalia damna affert.
285	In iis qui obtutum figunt (i.e. animum intendunt) in vile officium defraudandi caeteros, reperiri nequit possessio amoris erga proximum necessarii cuique qui statum religiosum intendit.
286	Qui nimiam cupiditatem habent caeteros non possunt procedere conformiter perfectioni in quâ sistunt.
287	Tenebrosum consilium defraudendi caeteros non invenitur in co qui ambit.
288	Sicuti ab eorum animo, qui justitam servare sciunt, inseparabilis est virtus; ita ab eo, qui aliena rapere didicit, inseparabilis est fraus.
289	Eo ipso tempore in quo mensuram non servant, sibi ruinam parant ii, qui nil aliud scire videntur nisi aliena officium?
290	Qui proximum defraudant incerti sunt de vitâ temporali; qui verò neminem defraudant certi sunt etiam de eternâ.

Chapter 30. Oris integritas.
291	Si quaeras, quid sit quod dicitur oris integritas, scito esse non loqui nisi talia, quae nullum in se malum contineant.
292	Et ipsum loqui falsa in oris integritate locum habebit, sine culpâ proximo bonum afferat.
293	Noli unquam sciens ac prudens mentiri quia post prolatum mendacium tuame te conscientia yexabit.
294	Si in loquendo nunquam contra tuam mentem ieris (processeris) in mente sapientum omnia possidebis decora.
295	Si animum habeas a quovis mendacio refugientem, et os huic animo conformiter loquens, ipsos poenitentes, atque eleemosinarios superabis.
296	Nil est ita laudabile ur oris integritas, cum per ipsum sine labore ac molestiâ adipisci  possis bonum quod tibi afferrent caeterae virtutes omnes.
297	Si constanter oris intugritatem se vaveris, bonum est cacterae virtutes exercere.
298	Corporis munditiem parit aqua, animi munditiem parit oris integritas.
299	Non omnis splendor proprius est sapientis splendor; proprius ejus splendor est in oris integritate splendere.
300	In omnibus scientiis, quas veridicas ego novi, nil est quod superat veraeitatis decus.