A Capitulis I ad X

Tirukkural in Latin

இலத்தின மொழியில் திருக்குறள்

Translated into Latin by Fr. C.J. Beschi in 1730.

[Note: This translation has just been mechanically reproduced from G.U. Pope's "The Sacred Kurral of Tiruvalluva Nayanar" first published in 1886.

I am sure there will be quite a few typing errors. Will correct them if they are brought to my notice]

Chapter 1.
1.	Literae omues principium habent literam A: Mundus principium habet numen primordiale.
2.	Plurima didicisse quid, amice, proderit, nisi verearis bonos ejus pedes, qui puram scientiam habet; i.e. sc. ab omni errore defaecatum.
3.	Qui adhaerent venerabilibus pedibus illius qui supra flores graditur in loco terrae superiori diu vivet ; id est, qui veretur eum qui floribus venustatem tribuit  in caelo aeternum beabitur.
4.	Qui adhaeserit pedibus illius irt quo cupiditas et aversio locum non habent, perpetuo ab hujus mundi malis immunis erit.
5.	Mala opera cum bonis mixta qua inducit falsa rerum apprehensio, non adhaerebunt ei, qui cupiscit laudem cum vera Dei notione connexam; i.e. qui veram habet Dei notionem plurimas false idaeas corriget, ex quibus mala operasequi solent.
6.	Qui non aberrat a recto et errori non obnoxio tramite, i.e. doctrinâ illius, qui caret quinque sensuum viâ in animum irrepere solent, aeternum beatus erit.
7.	Non adhaeseris pedibus illius, qui sibi similem non habet, difficile erit animi anxietatem sedare.
8.	NIsi adhaeseris pedibus illius, qui mare virtutum est, difficle erit aliud mare, quod extra illum est (nempe hoc miscrum pelagus) trajicere.
9.	Nullius est emolumentum caput non venerans Deum ; non sensus suum objectum non percipiens. (Caput non venerans Deum, perinde est ut oculus caecus.)
10.	Hoc vastum miseriarum pelagus in quo nati sumus in illud natantes non trajicient, nisi qui Dei pedibus adhaeserint.

Chapter 2.
11.	Cum pluvia indeficienter pluenes faciat mundum sub sistere, pucaeculum est eam orbi esse vitale   pharmacum. Mundi subsistantia est hominum vitae, quae sine pluviâ servari nequit.
12.	Pluvia non modo pluit ut comedentibus alimentum est. Pluviam nainque aquam bibimus.
13.	Si pluvia sistendo, spem fallat ; fames in mundo sistens vexabit vastam hanc terram quam mare alluit.
14.	Neque agricolae bobus arabunt terram si minuatur subsidium aquae, quam dat pluvia.
15.	Miseros facere, et quos miseros fecit, iisdem favendo, iterum sublevare, id omne potest pluvia.
16.	Nisi pluvia a nubibus ceciderit, tune haud facile esset cernerve viventis herbae colorem.
17.	Et ipsum spatiosum mare suam conditionem minuet, si nubes illud minuendo illi aquam non dederint.
18.	Et ipsis Deis, qui coelum exsiccant in hac terrâ non persolventur festivae solennitates et sacrificia.
19.	Non poterunt in hoc spatioso orbe morari eleemosina et poenitentia, si pluvia desit.
20.	Sine pluviâ celsitudinem nequit quis obtinere, nec poterit quis qualiscunque ille sit (quantumvis celsus sit) absque pluviâ obtinere ejusdem conversationem ; si pluvia desit, ob famam quae inde sequitur nec divitiae, nec scientiae acquiri possunt, et si acquisitae fuerint, non possunt servari.

Chapter 3.
21.	Nulla ex scientiis dubitat consupiscere ut omnium maximum decus religiosrum a suo instituto non aberrantium.
22.	Si numeres religiosorum decora perinde erit, ac si numeres mortuos ab initio mundi ad hunc diem.
23.	Considerando hujus et alterius vitae varias qualitates in mundo, celsissimum decus illirum, qui in hâc vitâ ornatur virtute religiosorum propriâ.
24.	Qui harpagone, qui dicitur animi robur, suos quinque sensus fraenat, semen est pro agro qui dicitur coelum. *
25.	Decus illius qui quinque affectus ex quinque sensibus emanantes extinxit (i.e. martificavit), pro se habet testimonium Indirenis coelitum regis.
26.	Sulimus tantum homines difficilia (uti est sui farenatio) operantur ; infimi homines ardua operari nequent.
27.	Qui quinque illia, nempe, saporem, lecem, quantitatem, sonum et odorem, cum eorum proprietatibus ac relationibus attente considerat totum in se mundem habet. **
28.	Decus hominum indeficientia verba habentium (nempe, religiosorum) ostendit spiritualis doctrina, quam in terrâ docent (ait, verba religiosorum non deficere, quia cui benedicunt felix est; cui maledicunt, indubitanter infelix invadit).
29.	Neque per unam temporis instans (?) facile erit retardare effectus maledionum illius qui virtutum montem ascendens in culmine perseverat.
30.	Religiosi vocantur andaner (quod est pulchre ornati) incedunt affabilitate, quae omnibus pulchra est.

* i.e. qui utitur ad suorum sensuum fraenationem animi robore, sicuti harpagone utimur ad fraenandos elephantes, seman est in terrâ custoditium, ut suo tempore in coeli agro seratur; hoc est, coelum assequatur.
** i.e. mundum totum in se imprehendit, cum cum nil sensible sit in mundo quod in illius quinque non contineatur.

Chapter 4.
31.	Quodnam est homini emolumentum virtute majus, quae et eternam et temporalem felicitatem parit.
32.	Virtute majus emolumentum non est, nec majus damnum ejus oblivione.
33.	Quocunque potes modo virtuoso opera sine intermissione in omni occasione quae se offerat, operari debes.
34.	Ex immuniate a cuplâ in animo meticnda est virtus, caetera omnia conditionem habent strepitus.
35.	Virtutis proprietas est non errare in his quatuor, nempe, invidiâ, cupiditate, irâ et malis verbis.
36.	Ad mortis horam non differendo virtutem instanter operare, dum moriens illa comes immortalis crit.
37.	Quonam modo se gerat virtus, ne multum scruteris, illud enim clarè videre poteris, in eo qui per bajulos in lectica defertur.
38.	Si nullam diem sine virtuosis operibus abire sinas, illa erunt veluti lapis occludens viam miserae vitae quae mortem sequitur.
39.	A virtute venit dulcedo, caetera omnia, nec dulcia, nec laudabilia sunt.
40.	Virtus est quam quisque sectari debet, vitium quod cuique vitandum.

Chapter 5.
41.	Conjugatus debet esse auxiliator in viâ virtutis triplici hominum generi, qui virtuti addicti sunt.
42.	Praetera conjugatus auxiliari debet iis qui omnibus renunciarunt, pauperibus, et animabus defunctorum, qui apud se obierint.
43.	Insuper praecipuum conjugati debitum est virtutem exercere in hos quinque, nempe, in majores vita defunctos, in Deum, in hospites, in consanguineos, et in se ipsum, in modo superius dicto.
44.	In conjugio quod morem habeat partiendi cum caeteris cibum, cum peccati timore acquisitum, progeniei defectus nunquam erit.
45.	Si conjugium possideat amorem inter conjuges mutuum, et virtutum, exercitum, hoc et conjugii debitum erit, et ejusdem emolumentum.
46.
47.	Qui in conjugiovivit, cum vitute conjugii propria, omnes qui mundo renunciarunt excellit; quia difficlilus est inter mundi illecebras quam extra illas virtuosum esse.
48.	Conjugium quod caeteros  ad virtutem promovendo â suâ virtute numquam aberat, habet quamdam poenitentiae speciem, quae eos poenitentes superat.
49.	Quae autonomasticè dicitur virtus est conjugium; illa verò nampe virtus renunciandi mundo, et ipsa aestimabilis erit, si non sit in eâ quod caeteri censurare possint.
50.	Qui modo dicto conjugatus vixit in terrâ, adscribendus erit inter numina, quae in coelo vivunt.

Chapter 6.
51.	Uxor debet habere virtutem conjugio debitam, et debet viam sui conjugis calcare; i.e. suo conjugi in omnibus obedire.
52.	Si in uxore desit praerogative conjugii propria, nempe fides conjugalis, quotcumque alias praerogativas habeat, perinde est ac si non haberet.
53.	Si uxor dictam conditionem habeat, quid tibi deerit? Si uxor non fuerit virtuosa quid possidebis?
54.	Quid est quod dici debeat praestantius muliere, si obtinuerit ut sibi insit robur, quod dicitur fides conjugalis.
55.	Mulier quae speciale Diis obsequium non praestet sed suo conjugii obsequendo fidem ei servet, statium ac imperabit coelo ut pluviam det, pluvia cadet.
56.	Mulier in sui custodiâ, in mariti amore, in laude servandâ numquam remissa omnes excellit.
57.	Custodia quam faciunt obseratae januae quid proderit? Praecipua custodia debet esse ea qua uxor suum honorem custodiat.
58.	Si mulier obtinuerit talem, conjugem qui dici possit, quod eam obtinuerit (quod non fit, nisi illa fidem servet suo conjugi) obtinebit magnam gloriam in mundo ubi Deae regnant.
59.	Qui non habet uxorem quae laudem satagat, non poterit uti leo magnanime incedere coram suis hostibus.
60.	Magnum emolumentum esse dicunt sapientes, uxorem conjugati fise praeditam, quod vreò illi majus ornamentum addit, ajunt esse bonorum gnatorum procreationem.

Chapter 7.
61.	Inter bona quae quis obtinere hic potest, ego nullum aliud scio, quod adeo jucundum sit, uti procreasse filios qui sapientes evaserint.
62.	Neque post mortem te mala tangent si genueris filis qui indolem habeant quae malum de se rumorem non edat; i.e. si filios incensurabiles habueris, etiam post mortem ex iis emolumentum capies; na milli suis orationibus, eleemosynis ac jejuniis, tibi suffragabunt.
63.	Sapientes suos filios suos vocabunt, quia eorum qualitas ex ipsorum, nempe parentum, operibus pendt.
64.	Cibus infantium manibus versatus eorum parentidulcior est ipsâ Ambrosiâ.
65.	Filium corpus tangere tactui dulce, et ipsorum verba andire, parentibus auribus jucundum est.
66.	Fistulam et eitharam dalces vocabunt, qui non audierunt suorum infantium imperfecta verba; i.e. infantes balbuticntes audire, parentibus dulcius esse, quam fistuale and citharae sonum.
67.	Favor quem pater debet filio praestare est facere ut ille in sapientium coetu primum locum habeat; i.e. ita illum instruere ut inter sapientes primo loco dignus sit.
68.	Omnibus hominibus in hâc vastâ terrâ existentibus, dulce est habero filious, qui se sapientiores sint.
69.	Mater qui audit suum filium sapientem vocari, magis gaudet quam gavisa fuit cum illum peperit.
70.	Filius quam retributionem dabit patri, causare dabet varba quae dicant, istius pater quânam arduâ poenitentiâ talem filium obtinuit?

Chapter 8.
71.	Estne etiam amori sera? qua occultentur amantium oculi pluviam lachrymarum dabunt.
72.	Qui amorem non habent omnia possident sibi; qui amorem habent, et ipsum corpus possident caeteris.
73.	Sapientes dicent viam, seu causam, cur humanus spiritus corpori amicabiliter uniatur esse amorem, quo inter se jungunter.
74.	Tuus amor in caeteros in iis tui desiderium causabit, illud vero parient tibi incomprehensible decus, quod est omnium amicitia.
75.	Sapients ajunt viam qua conjugati dulcem hic vitam ducendo aeternam felicitatem assequentur, esse inter se junctos esse mutuum amorem obtinendo.
76.	Amorem elementiae adjutorem dicunt imperiti: etiam irae (in amicis corrigendis) adjutor est.
77.	Sicuti sol adurit quod non est corpus vivum, ita Deus destruct id quod amorem non habet.
78.	Vita conjugalis, quae in animo amorem non habet, perinde est ac si siccâ terrâ sicca arbor revivesceret.
79.	Ei, qui caret amore, quod est animi membrum, caetera omnia corporis membra quid proderunt ad vitam conjugalem.
80.	Quod amoris viam tenet, hoc est, quod amorem habet, vivum corpus est; ii qui eo carent corpus habent ex ossibus pelle co-opertis conflatum. *

* i.e. praeter hoc quod habeant apparentiam seu figuram corporis, in iis vita non residet, quia in iis non deprehenditur, quod est homini vivo naturale, nempe amare.

Chapter 9. Hospitalitas
81.	Quare quis posthabitis silvis in urbem sedem figendo, et fortunae bona quaerendo et custodiendo conjugium exercet, nisi causâ praestandi favorem hospitibus, eos affectuose.
82.	Hospite excluso, quidquam, etiam si vitale pharmacum solus si comedas, id non est laude dignum.
83.	Qui continenter affectuosè excipt ad se venientes hospites, non videbit suum conjugum a paupertate ruinam pati.
84.	Lacscimi (sic) Dea felicitatis laeto animo sedem figet in ejusdomo, qui laeto vultu hospites affectuosè excipit.
85.	Numquid opus erit, ut seratur ager illius qui hospitem bene tractando, si quid supersit, comedit.
86.	Qui venientes hospites affectuosè excipiendo, deinceps venturos hospites cum desiderio pracstolatur, coelitibus valde gratus hospes eit.
87.	Nihil est de quo dici possit: hanc mensuram habet fructus hospitalitatis: fructûs sacrificci, quod est hospitalitas, mensura est monsura hospitis.
88.	Qui dicunt se dimississe desiderium multo labore quarendi et custodiendi fortnae bona, non obtinebunt fructum sacrificii, quod fit hospitem bene tractando.
89.	Stultitia non custodiens (i.e. despiciens), hospitalitatem, quac idem est ac paupertas inter divitias, in insipientibus reperitur.
90.	Naribus admotus macescit flos anicciam dictus; hospesmacescet si eum aspiciens vultum ab eo averteris.

Chapter 10.   Dulcia verba loqui: Affabilitas
91.	Non nisi dulcia erunt verba, quae ore profert, qui nôrit virtutis conditionem, ex amore compactam, etab omni fraude alienum.  [Sensus est, virtuosos affabiles ease.]
92.	Si valeas esse dulcium verborum locator, laeto cum vultu, id tibi melius erit quam laeto animo tua largiri
93.	Si laeto vultu et hilari obtutu ex intimo pectoris eruta dulcia verba loquaris illa sane virtus erit.
94.	Paupertas, quae maestitiam affert, non erit ei, qui cum omnibus dulcia et laetitiam afferentia verba loquitur.
95.	Esse humilem et dulcia loquentem, verum est cujusvis ornameutum: caotera omuia praeter hoe non sunt ornainenta.
96.	Si verba investigando caeteris bonum causantia, dulcia semper loquaris, vitia minuentur, virtus crescet.
97.	Verba quae junectam habent conditionem ereandi, caeteris emolumentum, et gaudium pro hae vitâ et virtutem pro aliâ profituram tibi parient.
98.	Dulcia et a proximi malo sejuncta verba et in hac vitâ, et post mortem gaudium causabunt.
99.	Qui recte novit dulcia verba dulcedinem parere, cur quaeso aspera verba loquitur ?
100.	Cum bona praesto sunt, mala verba loqui perinde est ae acreba poma comedere, cum praesto sunt mature.