O sztuce życia - 1

TIRUWALLUWAR
"TIRUKKURAL" ("Kural")

Świeta księga południowych Indii.

Ossolineum 1977
Przekład: Bohdan Gębarski

SPIS TREŚCI: KSIĘGA I - SZTUKA ŻYCIA 1. WPROWADZENIE 2. O ŻYCIU RODZINNYM 3. O ASCEZIE KSIĘGA II - SZTUKA RZĄDZENIA 1. O PAŃSTWIE 2. CZŁONKOWIE RZĄDU 3. VARIA KSIĘGA III - SZTUKA MIŁOŚCI 1. MIŁOŚĆ PRZEDMAŁŻEŃSKA 2. MIŁOŚĆ MAŁŻEŃSKA - ROZŁĄKA - PO POWROCIE

W rejonach 1. O sztuce życia (aŗam)

1. WPROWADZENIE

1. Na chawałe bogu

1. Tak jak "A" na początku liter alfabetu
Stanął Bóg na prapoczątku wszystkiego.

2. Jaki pożytek z nauki, jeśli nie prowadzi człowieka do czczenia stóp Tego, który jest wcieleniem czystej wiedzy? (Different tłumacz)

7. Tylko ci, którzy przyjęli schronienie nieskalanych stóp Niezrównanego potrafią rozproszyć niepokój trawiący umysły innych. (Different tłumacz)

10. Można przepłynąć nieskończony ocean narodzin i śmierci, ale tylko pod warunkiem przyjęcia schronienia świętych stóp Nieskończonego. (Different tłumacz)

2. O zaletach deszczu

11. Deszcz o czasie jest źródłem istnienia dla ciała,
Jest to nektar, co daje nam życie.

12. Twórca wszelkiej żywności, co z niego powstała
I pragnienia wszelkiego koiciel.

13. Gdy nie spłynie w czas chmura kroplami ciężarna,
Pustką zioną bezpańskie stodoły.

14. Z braku wody niezbędnej dla ziemi i ziarna
Sprzęt rdzewieje i głodne są woły.

15. Może deszcz czasem przynieść powodzie straszliwe,
Ale gorzej, gdy nie ma obłoków.

16. Trawy w oczach zmieniają się w suche igliwie,
Kiedy grunt im poskąpił swych soków.

17. Morze, w głąb się cofając, odsłoni szuwary,
Jeśli w porę nie skropi go woda.

18. Bogi będą czekały na wonne ofiary,
Ale nikt im tych ofiar nie poda.

19. I nie będzie na ziemi litości ni cnoty,
Jeśli nieba w czas mgła nie powlecze.

20. Człowiekowi zabraknie do życia ochoty
Albo nawet godności człowieczej.

3. O WIELKOŚCI WYRZECZENIA

21. Wszystkie księgi natchnione tych sławią najwięcej,
Co łączyli ofiarność i wolę.

22. Tylko Bóg zna najdalszą granicę poświęceń,
Jak zna liczbę pomarłych pokoleń.

23. Człowiek, który zrozumiał istotę istnienia,
Szczęście nieba i ziemską niedolę,

24. Twardą uzdą potrafi bieg życia odmienić,
Uprawiając swą duszę jak pole.

25. Indra, pan na niebiosach i król wszystkich dewów
Dał nam przykład, jak władać zmysłami.

26. Walka z nim przystoi jedynie silnemu.
Słaby już się na progu załamie.

27. Świat ten tylko podbije, co zna należycie
Wartość woni, dotyku i smaku,

28. Słowa, co ma właściwość wcielania się w życie,
Dźwięku, który utrwala się w znaku.

29. Któż się oprze takiemu, co prawdę posiada,
Wzniósł się myślą na szczyty wysokie?

30. Aż przejęty ogromną litością dla świata,
Sam się złączył z powszechnym potokiem.

2. O ŻYCIU RODZINNYM

7. Rodzenie dzieci

61. Nie ma szczęścia większego niż dziecię udane.
To najdroższy, zaiste, dar nieba.

62. Siedem szczęsnych żywotów w nagrodę dostanie,
Kto swe dziecko wychował jak trzeba.

63. Ono skarbem rodziców, bo ledwie poczęte,
Podejmuje ich cnotę i karmę...

64. Nawet mleko dziecięcą rączyną dotknięte
Jest dla ojca niebiańskim pokarmem.

65. Czym dla skóry muśnięcie paluszków dzieciny,
Tym dla ucha dziecięce szczebioty.

10. O Wadze Dobrego Słowa

91. Ciepłe słowa, co płyną z ust pełnych dobroci,
Oto serca jałmużna prawdziwa.

92. Uśmiech więcej czasami radości przysporzy
Niźli dar, choćby z serca wypływał.

93. Tylko ten, co potrafi radością obdarzyć,
Jest dopiero prawdziwym człowiekiem.

94. Ilu ludzi podtrzyma na krok od rozpaczy
Dobre słowo odziane uśmiechem.

95. Najwspanialszą ozdobą jest zwykła prostota,
Pobłażliwa na cudze przewiny.

96. Ten, do kogo podejście ma każda istota,
Bez goryczy wspomina swe czyny

97. Dobre słowo zjednywa przychylność sąsiada
I toruje mu drogę do ciebie.

98. Ten, kto bólu nikomu na świecie nie zadał,
Zazna szczęścia na ziemi i w niebie.

99. Czemu człowiek, co poznał łagodną moc mowy,
W gwałtowności swej szuka osłody?

100. Znając słodycz owoców dojrzałych i zdrowych,
Woli cierpkość zielonej jagody?

13. O Samokontroli

121. Władza nad samym sobą przybliża do nieba.
Kto jej nie ma, ten na dół się stacza.

122. To bogactwo, którego ukrywać nie trzeba,
Skarb, co z ciebie uczyni bogacza.

123. Ten, kto zrobił swą wolę uległym orężem,
Słuszne prawo nabędzie do sławy.

124. Szczytu gór zaśnieżonych, zaiste, dosięże,
Kto swe zmysły okiełzna i zdławi.

125. Wyraz wzniosłej pokory spoczywa na czołach
Tych, co mają spokojne sumienia.

126. Wszystko, coś w sercu zamknął i czemuś podołał,
Na następne zachowasz wcielenia.

127. Lecz gdy nikt cię nie karci, a sam nie masz siły,
Aby język przytrzymać zawczasu,

128. Łatwo zniszczysz gmach, który twe ręce wzniosły
Kosztem wielu wysiłków i czasu.

129. Pęcherz po oparzeniu niedługo zanika,
Ślad po sławie do śmierci dopieka.

130. Tego kocha Bóg, który używa języka
Nie w tym celu, by ranić człowieka.

17. O Zawiści

161. Strzeż się brudnej zawiści. Należy ją w sobie
Stłumić siłą rozumu i woli.

162. Twoja prawość ci czoło spokojem ozdobi,
Spojrzeć w oczy każdemu pozwoli.

163. Ten, kto innym zazdrości bogactwa i sławy,
Nie osiągnie sam żadnych sukcesów.

164. Mądry człowiek zawiścią się nie chce plugawić
Z jasnym wzrokiem dobiegnie do kresu.

165. Zawistnemu nie musi nikt krzywdy uczynić,
Sam opętał już siebie złą siłą.

166. Stoczy się do swej zguby i zguby rodziny,
Byle innym się źle powodziło.

167. Rzuci Pani Fortuna takiego w ramiona
Swej siostry najstarszej - Rozpaczy.

168. Zazdrość jest ciężkim grzechem. Potrafi ci ona
Zniszczyć szczęście i los przeinaczyć.

169. Rzadko bywa zazdrośnik naprawdę szczęśliwy.
Rzadko dobry swą cnotę przeklina.

170. Spokój tego omija, kto jest niegodziwy.
Zacny szczęście znajduje w swych czynach.

20. O Lekkomyślnej Mowie

191. Z takim, co lekkomyślnie na wiatr rzuca słowa,
Nikt poważny się nie chce przyjaźnić.

192. Lepiej z ludźmi czasami po trosze wojować,
Niż raz jeden w ich oczach się zbłaźnić.

193. Człowiek, który zanadto folguje swej mowie,
Nie potrafi się zmienić, gdy trzeba.

194. Łatwo taki przemiele swą myśl o pustosłowie,
Lecz z tej mąki nie będzie jadł chleba.

195. Kiedy plecie androny człek mądry a prawy,
Gdzież się jego powaga podziewa?

196. Należnego szacunku sam siebie pozbawi
Czyje słowa są puste jak plewa.

197. Mowa, która jest zgrzytem żelaza o krzemień,
Lepsza jest od ględzenia gaduły.

198. Zdanie mędrca potrafi zaciążyć jak brzemię,
Bowiem wagę ma znaczną. Z reguły.

199. Ludzie mądrzy przenigdy andronów nie plotą,
Nawet kiedy ich coś oszołomi.

200. Więc nie próbuj nikogo olśniewać głupotą,
Lepiej staraj się w czas ją poskromić.

=========================================================================